Sevgili günlük,
Mutlu bir yıl dilerim. Benim yılım yeni bir tutanakla başladı, onu anlatacağım sana. Ama önce Aralık ayından bahsedeyim biraz.
Aralık ayının başında, bir hafta sonu tatili yapmak amacıyla Schengen vizesine başvurayım dedim. Önceki yazımda tam zamanlı işimden ayrıldığımı söylemiştim; artık kayıtsız çalışıyorum. Bu şekilde Schengen vizesi almanın zor olacağını bildiğimden, iki günlük tatilime annemin sponsor olacağını, ‘freelance’ işimde çalışmaya devam etmek üzere Türkiye’ye döneceğimi belirten bir dilekçeyi de ekledim başvuruma. İki gün sonra konsolosluktan ‘Yetişkin insansın, anneni sponsor göstermek ne demek, ayaklarının üzerinde durmalı hayatını kazandığını bize göstermelisin’ minvalinde bir yazı gönderdiler. Çalıştığım şirketten antetli kağıda yazı falan alıp götürdüm bunun üzerine, fakat işe yaramadı. Yalnız ve güzel, ülkemde kalakaldım.
2018’in son iki GBT’si de son yazımda sözünü ettiğim GBT gibi garip bir şekilde tutanaksız geçti. Birisine Kazlıçeşme Marmaray İstasyonu’nda denk geldim ve polis kimliğimi kontrol ettikten sonra aramızda şöyle bir diyalog geçti:
– Bakayasın…
– Evet.
– Tutanağın var mı?
– Hayır.
– (Kimliği geri verirken) Peki, gidebilirsin.
– Tutanak tutmayacak mısınız?
– Hayır.
Sonraki GBT ise şehirlerarası otobüs yolculuğunda oldu. Jandarma otobüsü durdurdu, bütün kimlikleri alarak sistemde kontrol etti. Otobüsü bir iki dakika beklettikten sonra iyi yolculuklar diledi, yolumuza devam ettik.
Beşinci tutanağımı aldığım son GBT’ye ise 1 Ocak 2019 akşamı, yine bir şehirlerarası yolculukta, bu kez otogardan şehir merkezine giden servis aracında denk geldim, sevgili günlük. Polis kimlik kontrolü yaptıktan sonra beni araçtan indirdi, diğer yolcuları bekletmemek için aracı gönderdi. Çok tatlı bir memur amcaydı, beni yolun kenarındaki küçük yapıya götürürken, “Ateşin başına otur, tutanak hazırlayalım, sonraki servis aracıyla göndereceğim seni” dedi.
Sonradan adının Fini olduğunu öğrendiğim köpek de geldi ateşin başına. Onu severken tutanağın gelmesini bekledim. Tutanak doldurulurken vicdani ret sohbetimizi de ihmal etmedik tabii ki tatlı memur amcayla. Onun da dileği askerlere, ordulara gerek olmayacak bir dünya olmasıymış. Ben de onunla aynı ideali paylaştığım için vicdani retçi olduğumu söyledim tartışmayı çok fazla derinleştirmeden. Daha sonra “Bu tutanaklar para cezası olarak gelecek sana, imzadan imtina etmen de durumu değiştirmiyor” dedi. “Biliyorum” dedim. İki kopya tutanağın hazırlanması henüz bitmişken diğer servis aracı geldi, ona binip şehir merkezine devam ettim.
2019 yılı şimdiye kadar denk geldiğim en sıcak, en romantik GBT ile başladı böylece sevgili günlük. Geri kalanı da aynı güzellikte geçer umarım.
Bir Vicdani Retçinin Günlüğü 