“Bu ülkenin askere de ihtiyacı var; yapmak istemeyenlere yok”

Merhaba sevgili günlük,

Bu kez otelde konaklama maceramı yazıyorum sana. Geçtiğimiz hafta sonu çalışmak üzere önce Kayseri’ye ardından da Erzurum’a gittim. 2 Mart Cumartesi akşamı yaklaşık 30 kişilik bir ekip olarak Kayseri’den Erzurum’a doğru yola çıktık, Pazar sabahı saat 6 gibi Erzurum’da otele giriş yaptık.

6 saat sonra otelden çıkarak Kazım Karabekir Stadı’na gittik. Bir-iki saat sonra lojistik işlerden sorumlu kişi yanıma gelerek polis memurlarının stada geleceğini söyledi. Polisler otele gitmişler, resepsiyon görevlisi de çalışma arkadaşımı arayıp (kimlik numaralarımız kendisi tarafından liste halinde otele verildiği için bir tek onun telefon numarası vardı resepsiyonda) durumu belirtmiş, memurlar çalışmakta olduğumuz için stada gelmeyi kabul etmişler.

Yarım saat sonra iki polis stada ulaştı. Arabadan hiç inmediler, yolcu koltuğunun camından iletişim kurduk. Yaklaşık bir hafta önce bana bir tutanak verildiğini söylememe rağmen, yeni bir tutanak hazırlamaya başladı yolcu koltuğunda oturan memur. Arabayı kullanan ise kimliğimi aldı, karakolu arayarak yeniden bir GBT yaptı sanırım.

Yeniden bir GBT ihtiyacı duyan memur telefonda konuşurken, tutanağı hazırlayan polise imzadan imtina etmek istediğimi söyledim. Olurdu olmazdı derken, telefon konuşması biten diğer memur bir ara imalı bir ses tonuyla “Keşke herkes vicdanının sesini dinlese,” diye söze girdi. Çok geçmeden yukarıda gördüğün gibi ismimin altına imzadan imtina yazmamı kabul ettiler.

Tutanağın bir kopyasını vermedikleri için fotoğrafını çektikten sonra “Buraya kadar yorulmuş oldunuz, kusura bakmayın,” diyecek oldum. Karşılığında ise arabayı kullanan polisten küçük bir vatandaşlık dersi aldım. Son olarak “Bu ülkenin askere de ihtiyacı var; yapmak istemeyenlere yok,” dedi. Hafifçe gülümseyerek “Peki,” dedim. Sonra gittiler.